«قسمت بیستم؛سفره ی خالی برای افطاری بزرگ»

قلبش شروع به تپیدن می‌کند؛ مثل گنجشکی که توی دست غریبه‌ای گرفتار شود؛ «آروم باش پسرم»... چادرم را محکم می‌کشم .... چادر جدا می‌شود و سماور هم همراهش روی زمین می‌افتد.... جیغ می‌زنم و خودم را گوشه‌ای پرت می‌کنم....