«قسمت بیست و یکم؛ آخوند بازی در نیاریا!»

پباز هم جلوی خودم را می‌گیرم. من پیامبر این جماعت هستم و باید با زبان خودشان حرف بزنم؛ و فعلا زبان مشترک بین من و این 7 دختر، زبان عدد و رقم و ضرب و جمع است. یکیشان می‌نویسد: «دمت گرم. آدم باحالی هستی. می‌تونی تو گروهمون بمونی. به شرطی که آخوندبازی در نیاری.»